داستان طنز جدید؛ روزی که قدبلند شدم

یک بار خیلی قدبلند شدم. حدودا چهار متر شده بودم. نه احسان علیخانی تمایل داشت که به من کمک کند و نه بان‌کی‌مون ابراز نگرانی می‌کرد. در خانه جا نمی‌شدم اما پدر به دنبال شغل دوم نرفت تا بتوانیم خانه بزرگ‌تری بخریم و من در آن، جا بشوم. مادر هم شب‌ها گریه نمی‌کرد که چرا پسرش اینقدر بلند شده است. من مجبور شدم خانه را ترک کنم و در خیابان‌ها قدم بزنم و شب‌ها امنیت شهر را بیشتر کنم. من همچنان روزها و شب‌ها در شهر راه می‌رفتم. کودکان از من می‌ترسیدند و هرچه اصرار می‌کردم پشت سرم حرکت کنند و مسخره‌ام کنند انگار نه انگار. بعضی از شب‌ها به خانه بر می‌گشتم، از پنجره وارد اتاقم می‌شدم و صبح زود از خانه خارج می‌شدم. به مهمانی‌های فامیلی دعوت نمی‌شدم. چون فامیل‌ها می‌ترسیدند هنگامی‌که نشسته‌ام ناگهان دستم به لوسترشان بخورد و بشکند و مجبور شوند علی رغم میل باطنی بگویند فدای سرت و گاهی می‌ترسیدند سقف بالای سرشان را خراب کنم و مجبور شوند در چادر زندگی کنند. باید می‌پذیرفتم که در دنیای معاصر کسی حاضر نیست به خاطر شخص دیگری در چادر زندگی کند و بگوید فدای سرش. پذیرفتم. زندگی کسل کننده‌ای بود.